Polski inteligent uwielbiał ludowość: od stylu zakopiańskiego, przez Warsztaty Krakowskie i Spółdzielnię „ŁAD” budował się styl polskiego wnętrza: z ludowymi krzesełkami, kilimami na ścianach, słomianką nad łóżkiem i bieżnikiem na ławie. Sama Telakowska miała w swoim mieszkaniu na Grójeckiej wielką ludową skrzynię, rzeźbione ptaszki na ścianach, zydel do dojenia krowy, który odkupiła od wiejskiej babiny. Tym, co różniło Telakowską od przeciętnego „konsumenta” ludowości był plan. Wanda Telakowska chciała wydobyć z ludowości te cechy, które są istotą nowoczesności i przełożyć je na masową produkcję. Lapidarność, prostota, synteza – to cechy sztuki ludowej, które idealnie nadawały się do stworzenia stylu narodowego i nowoczesnego zarazem. Telakowska sprytnie dodawała do tego kontekst polityczny: ludowość była ideologicznie bezpieczna, bo „lud” dla socjalistycznych decydentów był pożądanym źródłem inspiracji. Chłopi w roli artystów czy twórców wzorów wzmacniali tezę o równości talentów bez względu na pochodzenie. „W pierwszym okresie kształtowania podwalin rozwoju życia gospodarczego w Polsce trzeba się było troszczyć o prawo do życia rękodzieła ludowego i dyscyplin plastycznych opartych na pracy warsztatowej. Poszukiwanie źródeł autentycznego, oryginalnego charakteru wyrobów spowodowało zainteresowanie ludową inwencją plastyczną. Mogła ona – obok twórczości naszych projektantów przemysłowych – współdziałać w wypracowaniu nowego, a jednocześnie własnego wyrazu przedmiotów” – pisała Telakowska w swojej książce „W kręgu chłopskiej kultury.” Projektanckie zespoły ludowe – to była odpowiedź Telakowskiej na zapotrzebowanie na nowoczesne, oryginalne wzory dla przemysłu. Szukano ich w wycinankach ludowych czy w pisankach. W lipcu 1955 roku Telakowska wysłała do wsi Kunów dwie pracowniczki Zakładu Tkanin: Lidię Buczek i Aleksandrę Lewińską. Wyposażone w przegląd literatury przedmiotu i dotychczasowe badania etnograficzne nad tematem zdobienia pisanek. Miały także ze sobą tablice z wzorami udokumentowanymi przez poprzednich badaczy tematu. Początkowo trudność pracy z zespołami ludowymi polegała na tym, aby „znaleźć taktowną, przystępną i budzącą zaufanie formę wytłumaczenia przyszłym uczestniczkom zespołu niezrozumiałej dla nich na początku pracy. Każda z osób dostała tak zwane ćwiczenie nr 1 – było nim wykonanie pisanek w sposób zgodny z dotychczasowym obyczajem i poszanowaniem indywidualności autorów. Ćwiczenie nr 2 polegało na przedstawieniu artystkom starych, historycznych wzorów z ich wsi, znalezionych w archiwach i muzeach etnograficznych przez projektantki z IWP. Po tej prezentacji treścią ćwiczenia było włączenie starych wzorów w to, jak zdobią pisanki na warsztatach. Ta próba replantacji starych i zapomnianych wzorów dziś mogłaby się wydać sztuczna, ale projektantki z IWP tłumaczyły ją potrzebą „poszerzenia inwencji artystek i zwiększenia wachlarza motywów potrzebnego do projektowania”. Ćwiczenie nr 3 wychodziło poza to, czym tradycyjnie zajmowały się pisankarki – dano im arkusze papieru, farby, pędzle i poproszono o stworzenie wzoru, który byłby „dobry” na tkaniny dekoracyjne. Ten pomysł z kolei budzi dziś podziw – ambitna koncepcja oderwania artystek od typowej dla nich techniki i obserwowanie tego, jak radzą sobie z tematem – wydaje się śmiały i mógł przynieść ciekawe rezultaty eksperymentalne. Po zakończeniu prac zespołu starannie dokumentowano wszystko, co powstało na warsztatach. Kluczowa była tu dokumentacja zdjęciowa, ale także same pisanki i arkusze z malowanymi na nich wzorami. Wszystko to jechało teraz do IWP, gdzie Komisja Kwalifikacyjna wybierała konkretne wzory, a rysowniczki IWP zabierały się do przerysowywania motywów w sposób jak najbliższy oryginałowi, ale także oczyszczony z niedokładności, zabrudzeń, błędów. Wybrane sekwencje wzorów łączono w dekorację pasową. Dziś całość procesu dokumentują plansze z wklejonym zdjęciami, ukazujące po kolei: artystkę ludową Krystynę Rolę-Polak przy pracy nad arkuszem papieru, na który przekłada samodzielnie wzór z pisanki, następnie wzór przez nią zaprojektowany, już w po przerysowaniu przez plastyczki IWP do potrzeb układu pasowego, a w końcu zdjęcie kuponu tkaniny z wzorem ludowym, wyprodukowanej metodą druku maszynowego w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. Róży Luksemburg w Łodzi.